Tişta di vê rêyê de bû sedema pêşkeftina Tevgera Azadiyê ev bixwe bû û tişta bû sedema partî û rêxistinên din jî her ev bû. 

Lê têre nake, divê rewşenbîrên vî gelî û ev gel bixwe jî, helwest û tevgerên xwe li ser bingeha destnîşankirina sedemên bingehîn ên bûyer û pêşkeftinên rojane diyar bikin û dînamîzma xwe bikine xizmeta wan rastiyan. Hêza tewre mezin mirov bikaribe bide Tevgera Azadiyê yek jê ev e.

Xiyanet ne sedem e, lê encam e!

Nakokiyên rê li ber yekîtî û hevkariya partî û rêxistinên kurd digirin encam in ne sedem in!

Xiyanet û nakokiyên navxweyî ne tenê di nav gelê kurd de rû daye û bi van gotinan civaka xwe piçûkdîtin û piçûkxistin bi nezanî be jî xizmeta dagirkeriyê ye!

Dîroka gelên cîhanê bixwînin! Yahûdiyên ku ewçendî pesnê wan tê dayîn, xiyaneta wan a navxweyî ne kêmî ya kurdan bûye û ev ji serdema wan a Misirê ve jî her wisa bûye û her sedema serê wan bûye jî. Li ciyekî dîrokê jiyan ji wan re keniya tenê. Baş jî bû. Lewre bindestî û mirin divê ne qedera tu gelî be.

Daweta her çivîkî li ser garisê me ye dibêjin pêşiyên me. Ev ne gotineka vala ye, encama serpêhatiyên kûr, dûr û bi êş e.

Tu gel bi qasî gelê kurd bi dilsozî bi axa xwe û azadiya xwe ve girêdayî û dilsoz nebûye. Eger em li îxanet û nakokiyan dinêrin ku sedema serê me ne jî, divê em zanibin ev encam in, sedem dagirkerî û bedewiya welatê me bixwe ye! Lewre ev şer şerê Ahrîman û Hurmuz bixwe ye! Em bi biryar eniya xwe diya rbikin, govenda gel nêzîktir e. Tenê di anîna rastiyan de bêtirs bin û ji bo xwegihandina rastiyan jî ji her çavkaniyî bixwînin, bêtir bizanibin, bêtir û bêtir.

Mahabad Felat