Xerifîn ew nexweşî ye ku -Xwedê neyne serê ti kesî- wek kurmek dikeve tasa serî, mejiyê meriv dixwe, emrê mirov yeko yeko jê dikuje,  sal bi sal bi paş ve dibe, dike civan, paşê zarok, dûv re pitik... Dawiya dawîn gûyê meriv bi meriv dide xwarin û  paşê jî dikuje.

Vî êvarê gava min di televîzyoneke Tirka de Kemal Bûrkayê kalê ketî dît, ev nexweşî û halê  hin mezinên gundê me yên xerifî ( Bijîşk dibêjin alzaymir) ket bîra min.

Ew camêrên rûspî, sal bi sal xwe “ji taybetmendiyên mezintayî yên ku biçûkên malê pê serbilind dibûn” dikirin. Nizanim çima dora pêşî bawerî diçû!  Tizbiyên xwe -yên 99 libî yên heta duh bo zikir û wirdan bûn- dikirin stûyên ker û hespên xwe, postên nimêjê qil dikirin davitin ber kûçikên birçî, dev ji nimêj û tahetê berdidan, dibûn neyarên sondxwarî yên  melayê gund...

Paşê rihên xwe yên spî kur dikirin, simbêlan reş boyax dikirin, nizanim çikên xwe tûj dikirin eyb û şerm, çi hebe jibîr dikirin;  nedigotin bûka malê ye, nedigotin keçik e, nedigotin nevîçirka wan a  destekî goşt e, bi çavê bênamûsiyê li herkesî mêze dikirin; canê heram di desteki de, gopal di destê din de,  çav û guh di reqsê de,  serê gund, binê gund ji xwe re   malo malo digeriyan. Te digot qey dixwazin heyfa xwe hilînin ji mirazê ku di xortaniyê de pê şad nebûne...

Wa ye eşkere dixuyê ku
Kemal Burkayê heta çend sal berê jî ji aliyê gelekan ve
wek giregirek doza  kurdî,
wek ronakbîrek bi sedan caran Das Kapîtal xwendî,
ne ji wan serokên gundî, heta dibêjî efendî   dihat hesibandin, xwe ji bîr û bawerî kiriye. Ew bawerî bû bû ku “digot Kurdistan kolonî ye, dagirker mijok e, sosyalîzm pîroz e, serxwebûn li gelê Kurd ferz e...”

Ew wek kalên me yên xerifî li dûv doxîna xwe  mal bi mal negere jî, kanal bi kanal digere.
Ew Serokê Tevgera Azadiyê  dike şûna mela, na na şûna pîrê gundê xwe, bi  neyartiyê namîne, çi îftira namîne  bi stû ve dike.

Ew çi hebûn û hêjayî hene ku gelê kurd pê serbilind e, dike nav dest û lingê neyar.

Hezar endamên MİT’ê dike nav şervanên azadiyê,
Bi hezaran  siyasetmedarên derbxurên dewleta Tirko dike nav refên Ergenekonê,
Bi mîlyonan Kurdên şiyar û serbilind dike şûna wan ehmeqên hay nîne ji bayê felekê.

Serên xizmên xerifiyan tim  di ber wan de bû. Şerm dikirin. Digotin şeytan ketiye qalikê kalê me.
Serê gelê Kurd jî berjêr e. Em jî şerm dikin. Em dibêjin dewlet ketiye qalikê Kemal Burkay.