Gellek peyv, gotinên pêşiyan, biwêj, çîrok, pêkenok, xebroşk, meselok, dûrik, tiştanok, zûgotinokên… kurdan li benda tomarkirinê ne.

Her ku keseke/î pîr bar dike ji vê dinyayê, gellek tiştên wê/î ji ber ku nehatine tomarkirin û ew jî bar dikin. Mixabin…

Axaftina kal û pîran ji gellek pirtûkên kurdî yên îro çêtir e.

Kurd perwerdehiyê dixwazin; lê amadekariya wan têra pênc dibistanan nake.

Hinek kesên ku silava Xwedê nedane kurdî îro li zanîngeh û li televîzyonên dewletê bi xêra kurdî bi têra xwe pere qezenc dikin…

Li Amedê çima zanîngeheke bi navê “Ehmedê Xanî” ji aliyê kurdan ve nayê vekirin?

Hîn jî civînên kurdan di wextê xwe de dest pê nakin û di wextê xwe de bi dawî nabin.

Gellek kes gellek peywiran hildigirin ser xwe û gellek peywir jî bi cî nayên.

Hinek kesên ku hînê xwendin û nivîsandina kurdî bûne dibêjin qey nivîskar in.

Tabelayên hinek saziyan guherîn; lê li hundirê wan hîn jî zimanê serdestan serdest e.

Li ser wêjeya zarokan û bi taybetî ji bo zarokan xebatên berbiçav hîn jî tune ne. Ev jî dide xuyakirin ku “pêşeroj” ji bo me çiqas girîng e.

Panzdeh bîst sal in ku em dibêjin “çil milyon” kurd, gelo kurd qet zêde nabin heyran?

Gelo hejmara kurdên “kurdewar” çend e?

Li ser pişaftinê hîn jî fîlmekî kurdan tune ye.

Weşanxaneyên kurdan guh nadin rêzimanê, dema ku mirov bala xwe baş dide pirtûkên wan, ev rewş bi awayekî beloq derdikeve pêşberî mirov.

Gellek hunermendên me hay ji wêje, huner, çand û zargotina kurdî tune ne û bi kurdî najîn.

Hîn jî tenê ji bo navlêkirina zarokan kurdî tê bîra gellek kesan.

Saziya Zimanê Kurdî hîn jî venebûye.

Kurd hin têgîn û termên zimanê xwe di hefteyekê de çareser dikin…

Gellek mijarên rêzimanî yên bi alozî li benda “Celadetên” xwe ne.

Hinek nivîskar ji pirtûkan bêtir ji panel û konferansan hez dikin.

Ji ber ku ziman baş nehatiye bikaranîn û nayê zanîn raman dikule…

Bahoz Baran