Hikûmeta AKP’ê gav bi gav berbi armanca xwe ve dimeşe. Di vê rêwîtiya AKP’ê de qelskirina otoriteya artêşê esas tê giritin. Miqabilê wê hewldanên jibo xurtkirina cemîetên olî û bandora wan jî nayê veşartin. Wisa diyar e ku hikûmeta AKP’ê di vê rêwîtiya xwe de bi israr e û heya hilbijartinên 2011’an wê heman stratejiyê bişopîne.

Stratejiya AKP’ê a di derbarê artêşê de li ser siyaseta şerê li Kurdistanê nake. Dema ku mijar dibe « Kurd » di navbera artêş û hikûmetê de hevkariyeke fireh çêdibe, niha jî heye. Pêvajoya ku jê re dahate gotin « Vekirina Demokratîk » vegeriya « Projeya Yekîtiya Neteweyî ». Di vê vegerê de rola artêşê mezin e. Lewre, ez wisa dibînim ku di vê sala 2010’an de wê şerekê qirêj bidome. Çi di warê AKP’ê de û çi jî di warê artêşê de rewşeke cuda nayê xûyan.


Armanca AKP’ê a lipêşxistina projeya mijara gotinê ew e ku hêza artêşê qels bibe. Di vê pêvajoyê de pir proje û pîlanên darbeyan jî hatin aşkerekirin û di nava raya giştî de pozisyona artêşê tê niqaşkirin. Ev hemû dikarin weke parçeyên stratejiya AKP’ê werin dîtin. Serkevtin an jî windakirina AKP’ê di vê sala 2010’an de wê derkeve holê.

Artêşa di bin serokatiya Ilker Başbug de vê gavê xwe di pozisyoneke parastinê de digire. Di nava rayedarên wê de nakokî hebin jî ew naxweze qelsiyên xwe bide xûyan. Diyaloga di navbera artêş û hikûmetê de bi rêbazên pir zirav dimeşin, ne artêş û ne jî hikûmet naxwezin nakokiyên xwe bidin der. Jibo artêşekê weke a Tirkan ev jî pir normal e. Lê belê her tişt li gorî ku tê xwestin lipêş nakeve, daxwaza artêş û hikûmeta AKP’ê jî wê neçe serî. Carna bûyer hin stratejiyan serobin dikin. Heman pêvajo dikare li Tirkiyeyê jî biqewume.

Çendî rayedarên dewleta tirk, ên hikûmetê û her wiha raya giştî fêmkiribe ku pirsgirêkên welat bi rêbazên leşkerî nayên çareserkirin dîsa jî ew heman hewldanên xwe didomînin. Li gorî wan şer dikare gelê kurd bêhêz bike û lê ferz bike ku ew ji dewletê re serî deyne. Heman stratejî di dîroka Osmaniyan û her wiha ya Komara Tirkiyeyê de tim hatiye şopandin. Mixabin di vê sedsala 21. de heman kevneparêzî didome. Girtina rayedarên BDP’ê û kelepçekirina wan jî di çarçoveya heman nêzîkatiya kevneparêz de dikare were dîtin. Şerê ku wê ji vir bi şûn de jî lidijî gelê kurd bimeşe bi heman armancê ye.

Bi taybetî di derbarê tekoşîna gelê kurd de ne artêşa tirk ne jî AKP nikarin bigehêjin armanca xwe. Çawa ku heya niha bi rêbazên çekdarî û şerê qirêj ew negihîştine armanca xwe, wê ji vir bi şûn de jî sernekevin. Rastî ew e ku ne artêşa tirk ne jî hêza kurd êdî bi rêbazên çekdarî nikarin bigehêjin armancên xwe.

Min di nivîsên xwe ên borî de jî anîbû ziman ku dema tekoşînên çekdarî derbas bûye. Divê pirsgirêk bi rêbazên siyasî, dîplomatîk û bi şêweyên demokratîk werin çareserkirin. Gelê kurd di dema pêwîst de şer meşand û heya niha hin encam jî bidest xistiye. Hêza ku hatiye afirandin dikare li her çar parçeyên Kurdistanê encaman bidest bixe. Lê belê rewşa hêzên dagirker û ya hevalbendên wan tim keleman li pêşiya Kurdan çêdike. Lewma hê jî li Kurdistanê pêwîstî bi hêzeke çakdarî heye. Heke şert û merc werin guhertin bêguman divê rewşa tekoşîna çekdarî jî biguhere. Ez bawer im Hêza Rizgariya Gelê Kurd di zanistiya vê rastiyê de ye.