Zarokek bû 

di hembêza dayika xwe de 

lê di nav dilekî bi birîn de veşarî. 

Dayikê ji zaroka xwe re digot; 

keça min tu dîsa şiyar mayî 

ez dizanim çima xewa te nayê 

de ka serê xwe deyne ser çokê 

wê diya te ji te re bêje çîrokekê

“Hebû tunebû; 

zarokeke nebûyî hebû 

di zikê dayika xwe ya bi kul de 

Hîn ronahiya rojê 

rûyê dayika xwe ya bi kîn 

û bi zilma sedan salan neqişandî nedîbû 

Ji bo çixareyekê bû hedef 

ji singoyên barbaran re 

Bi zikê dayikê re 

navoka wê jî hate birîn

Navê rojê zilim bû 

navê rojê xwîn û mirin 

tertele û hovîtî 

Yên ji tertelê rizgarbûyî 

nav li zarokê kirin 

Navê wê bû Dêrsim...

Ne tenê ew roj 

lê zêde ji du hezar salan 

navê rojê nebû xweşî 

Carna bû Qoçgirî 

carna bû Agirî 

carna Palo 

carna Amed 

carna Sason 

û carna jî Geliyê Zîlan”

Û jiyanê dom kir 

çîrokê jî 

Ta sal 1984 

germahiya havînê 

nîvê meha tebaxê

Çîrok didomiya 

lê rengê çîrokê guherî 

dengê wê jî

Her tişt ser û bin bû 

Bû tofan 

bû bahoz 

û navê rojê bû Egîd 

Navê rojê Nûjiyan

Zarok mezin bûbû êdî 

bi navê Zeynep 

Bi çîrokên dayikan 

timî halan û tim talan 

Lê bi xwe dît nûjiyan 

egîdên li çiyayên Kurdistan 

Ew jî bû bazek ji refên bazan 

û soz da gelê xwe 

soz da dîrokê 

da bibe tola sedê salan 

Ji kûrahiya mêjiyê xwe 

ji kesera dilê xwe derxist 

navê xwe kire Zîlan 

çû Dêrsima xopan 

Dêrsima bav û kalan 

Di nava dilê dijmin de bû volkan 

teqiya û bû dîlan 

Bû mirin ji bo mirinê 

Bû jiyan

Çiya hatin ziman 

Deşt qêriyan 

Newal oriyan 

Deng gihîşt asîmanên bê dawî 

Ji wir gihîşt sultanê kerr 

û weha bang kirin:

Ey melkemotê jiyana azad 

dijminê koka min 

gornebaşo!.. 

Ma tê gulebarandin xiyalên mirovan? 

Tê vemirandin ronahiya çavên zarokan? 

Qeyî tê birîn hêviyên sedan salan delaliya xezalan? 

Naa!.. 

Hezar hezar carî na!.. 

Vaye gul dibişkifin 

ji ber qêrîna hevala Zîlan 

û dibin mizgîniya hêviyên salan

Mahabad F. Arda 1998.09.16 – Swîssre [email protected]